czas wrócić

odkrycie uczucia patriotyzmu,siła tłumu,radość kibica,szaleństwo biało-czerwonej flagi...-jak dla mnie abstrakcja a jednak :-)

witam wszystkich po nieplanowanej tak długiej przerwie wynikającej z oczywistych powodów: mojego lenistwa badź też bardziej braku natchnienia.
dużo się wydarzyło :
1. Moja pierwsza wizyta w Zakopanym, w dodatku równocześnie pierwszy raz w życiu wzięłam udział w kibicowaniu skoczkom
2. Byłam światkiem jak nieprzewidywalne jest życie i jak szybko się potrafi zmienić i jak dziwne sytuacje potrafią nam uświadomić sens egzystencji
3. Przeżyłam najnudniejsze zajęcia z Patomorfologii klinicznej
4. Mieszkałam w najbardziej ohydnym mieszkaniu w Poznaniu, prezentującym najgłębszą komunę, które doprowadziło mnie do istnej codziennej depresji.

Zacznę od Zakopanego:
Krajobraz przepiękny, góry wysokie, niebo niebieskie, unosząca się mgła, która przypominała mi dusze wszystkich zmarłych w Tatrach z miłości do nich. Zapach najswieższego lasu, koił moje receptory, które były już zatkane miejskim smrodem. I co najważniejsze deszcz, który mi nie przeszkadzał :-)
Miasto - wesołe, obwiane historią z mieszkańcami, którzy dla mnie byli niczym jak z bajki, ubrani w ludowe stroje, uśmiechnięci zaciągali ta piękna gwarą, która suchą drogę słuchową przeradza w przyjemną, leśna ścieżkę, chroniącą błonę bębenkową przed zbyt mocnymi uderzeniami.
Bar- pan Ryszard grający na skrzypcach ( po 2h je zgubił a raczej sprzedał za kieliszek dobrej wódki) grający razem ze swoim akordeonowym towarzyszem, Kelnerki ubrane w piękne stroje, podające tradycyjne potrawy, obleślą golonkę, a wódka lała się litrami, zabawa trwała pewnie do rana a raczej do czasu, gdy ostatni gość zasnął. Zatem atmosfera była rewelacyjna, typowo swojska :-)
Ulice wypełnione nie tylko szalonymi kibicami oczekującymi cudu na skoczni ale również na ulicach pełno bryczek z końmi zmęczonymi już tysieczną rundą po mieście miasta odworząc do hoteli znietrzeźwioną część widowni.
Zatem jak mówiłam w tym samym czasie odbywały się zawody w skokach narciarski oczywiście udział wziął "archeo" Małysz. Bilety w sektorze B, skocznia 15 metrów od nas, ścisk jak cholera, wszyscy oddychają swoim powietrzem nawzajem, uszy pękają, a kurtka wydała się zbędna, bo emocje aż piszczały i puszczając fajerwerki rozgrzewały od środka, a jak się miało szczęście to można było się napić herbatki z wódeczką.
Lot każdego zawodnika zapierał dech w piersi, budził zarówno nadzieje jak i strach ( dodatkowo dodam, że ja odczywałam jeszcze niepewność ). Szczerze mówiąc nie da się opisać tych uczuć i krzyków i euforii. Tłum był niesowity oderwany od szarego życia, od obowiązków, racjonalne zachowanie zamieniło się w fale radości i zabawy, w końcu ludzie się otworzyli do siebie i nawzajem się wspierali, dzieląc się tą przenikającą euforią.
Jedyną rzeczą, która nie chciała " nas " był wiatr. Był tak silny, że został powodem przerwania zawodów :-(
Wieczór spędziłam w eliatalnym środowisku, pijąc pyszną Warke Strong w ukrytym barze z przyjemnym wnętrzem :-) i tam się popłakałam, gdy podszedł Andreas Jackobsen i dał mi autograf na skrawki kartki, po czym jego trener Mika Kojonkoski z wielkim uśmiechem, przeszywającym wzrokiem, spokojnym ruchem warg mówiąc coś , wziął mój skrawek kartki i obrócił ją, wciąż patrząc mi prosto w oczy z uśmiechem na twarzy napisał swoje znane Nazwisko, na zakończenie patrzył wciąż na mnie, uśmiechając się powiedział: war so got =vær så god a ja odpowiedziałam : tak = takk, i się wzruszyłam jak głupia łzy mi poleciał po zimnych policzkach, a on nadal patrzył, odchodząc dalej, nadal patrzył i coś pwoiedział ale tego juz nie zapamiętałam :-( potem na moim stoliku stało piwko i wokół mnie było pełno śmiechu ze płaczę "jednyna płacząca kibicka ".
Wieczór był piękny, zmęczona piłam piwko i czułam taki spokój, taką ulgę, takie wielkie spełnienie i sama nie wiem czemu ...
i wtedy poczułam wielki brak mojego Brata, przebywającego teraz w Nikargui, ale o tym później, jestem z niego taka dumna...
Ostatniego dnia wybraliśmy sie w góry, początkowo mieliśmy wjechać na kasprowy, ale kolejka z powodu wiatrów była nieczynna, więc postanowiliśmy pokonać kilka ścieżek piechotą.
Spacer zajął nam grubo ponad 4 godziny. Był jednym z najwspanialszych spacerów, czułam się wspaniale i na dodatek miałam nieopanowaną głupawkę, cudowne widoki, męczące ściezki, ciepłe schroniska a jak schodziliśmy było już dość ciemno, a potem jeszcze ciemniej i ciemniej, nie wiem czy to za sprawą ciemności, czy też może już zmęczenia schodząc moje nogi oddzieliły się od reszty mojego ciała i szły same. Mózg przestał mieć nad nimi kontrole, czułam, że nagle posiadam samodzielne nogi i zbyt wiele myślący mózg, który jest złym władcą swojego ciała.
Zatem jak straciłam połączenie mózg-nogi to z gąsienicowej Hali prawie wręcz zbiegłam, chichrając sie jak wariatka :-) czułam się prawie jak Ptak lecący w wszechświat. cudowne uczucie!!!
na dziś koniec, bo ja spać muszę jutro dokończę. Cmok